Viool & Piano

Viool & PIano

Het tweede concert van de serie staat in het teken van de Viool & Piano sonates.

Programma:

• R. Schumann – Viool sonate No. 1
• F. Poulenc – Sonate voor viool en piano
• L. van Beethoven – Sonate No. 7 in C-klein

Recensie:

Wie muziek op concertgebouwniveau wil horen, hoeft daarvoor gelukkig niet altijd naar Amsterdam te reizen. Dat bewezen de violiste Karen Su en de pianist Ruben Plazier, die, hoewel zij nog jong zijn, hun sporen op diverse grote podia in alle windstreken hebben verdiend. Nu was het duo uit hun woonplaats Antwerpen gekomen om ons in de in stemmig gezeefd zonlicht gehulde Hervormde kerk in Haastrecht te onthalen op niet minder dan vier sonates voor viool en piano (of voor piano en viool, al naar gelang de balans die de componist in gedachten had). Met hun voortreffelijke ensemblespel, hun sonore klankopvatting, weldoordachte frasering en verfijnde interpretatie wisten Su en Plazier hun zichtbaar geconcentreerd luisterende publiek van begin tot einde te boeien.

Met de voortdurende felle contrasten tussen breed uitwaaierende melodieën en puntige geritmeerde dissonanten in de sonate van Francis Poulenc (1943) konden de beide musici evengoed overweg als met de in Noorse volksmuziek gedrenkte hoogromantiek van Edward Grieg, van wie ze zowel de tweede als de derde sonate ten gehore brachten (1867 en 1887). Dat je in deze lyrische meesterwerken bruisende bergbeken en dansende trollen kan horen, had Plazier, die alle stukken kort inleidde en zich daarbij als een even begaafd spreker als pianist ontpopte, ons al in het vooruitzicht gesteld – het lijkt een cliché, maar het duo musiceerde zo sprankelend, dat hij geen woord te veel had gezegd. En dan waren er tenslotte nog de fluwelen klankvelden, parelende melodielijnen en steeds verrassende harmonieën van de vioolsonate van Claude Debussy, het laatste werk van een gelouterde componist (1918). Ondanks hun sterk verschillende idioom zijn alle vier sonates loten aan de stam van de muzikale romantiek: ook het ‘moderne’ werk van Poulenc, zoals Plazier in zijn inleiding opmerkte. Daarbij passen Karen Su’s warme toonvorming, haar voorkeur voor de sonore g-snaar waar de muziek dit toelaat en haar steeds smaakvol uitgevoerde portamenti (glissandi; het glijden van toon naar toon): een vorm van authentiek musiceren – de violisten van de 19de en vroege 20ste eeuw deden het allemaal – die ten onrechte lang uit de mode is geweest. Het was een gedenkwaardige middag en wie nog eens thuis wil nagenieten moet zeker nog eens naar de op Youtube toegankelijke concerten van deze eminente musici luisteren; daar zijn onder meer de complete vioolconcerten, met orkestbegeleiding, van Sibelius en Prokofjev met Karen Su als soliste te vinden.